16 nov 2011

O valor do viño, que non o prezo...

O viño da nosa ribeira poderá ter prezo, máis caro ou barateiro, e levar etiquetas de deseño e gañar concursos, pero o seu valor, o da historia que hai por tras, é incalculable. Así se desprende do que nos contou desenfadadamente o Pepe Verao do Outeiro, o 7 de novembro pasado, nunha entrevista que lle fixemos dende O Colado do Vento para un proxecto de recollida de prácticas agrícolas tradicionais na DO Ribeira Sacra. Estes son só algúns fragmentos. [A foto é do ano 1987, tirada por Xesús Verao, acompañado do propio Pepe].

A construción do encoro cambiou a paisaxe, a auga anegou “as mellores terras”. Antes de ser construído o encoro, na viña da Cividade, “cando era chaval, que iba con meu pai, cando o río crecía inda chegaba ás cepas, inda chegaba a algunhas cepas”. “E volvíanse descubrir e quedaban escarabelladas das aguas. E resulta que alí, aquela viña, foi mui boa. E despois alí había cepas, abaixo, donde cubriu a agua.” Antes subíanse “ó cima”, “ahora temos barca, e van alí ós Chancís”.
“Desde o fondo da viña ó cima había unha pousa – así se chama cando se pousa o cesto – e aquelo era temible, eu non sei como eu estou vivo co que anduven alí naquela viña.” “Era unha rega, unha rega lle chamamos, había moita pedra”. 
 
“Elí había moita mencía”. “Hainas aínda das d’antes”. “Tamén hai albarello, xa o había antes”. “Había mouratón, agora alí non hai”. “Había unha que será blanco lexítimo, porque é ela a uva branca, pero é un pouco longo o bago”. “Había algunha cepa do miudiño que lle chamaban produto”.


“Elí mira que había cepas – esas están atuadas abaixo, onde colleu o embalse – e un ano levamos á arca catorce cestos de dúas cepas”. Estaban “estendidas polas pedras”, “unhas penas grandísimas, todas cheas de varas”. “Eran brancas, desas que lle chaman palomino”. “Lloutra era dunha clas boa, que nos quedamos sin ela, de blanca, sería blanco lexítimo”. Alí hai unha cepa, a única que queda da ribeira, desa variedade. Recuperámola “eiquí nesta ribeira, baixando polos Hortos, en Lobeiras”.
 
“Había que ir andando (á Cividade). Durmín moitas veces alí, e andar de noite cun farol”. “Empezaban (a vendimar) ó ser día, e sólo botaban tres viaxes deica a medodía”, “despois non se paraba na viña”. “Naquela viña, deica cerca das doce, non dá o sol, na rega aquela”.


“Alí o camiño (para subir) era moi malo”. “E, eu que sei, empezabas a subir, e subir, e subir, e subir e con aquil ánimo de subir as uvas botábanse tres viaxes nunha mañá”. “En todo o día, eu teño botado oito viaxes”. “Andabas de noite, tamén, co candil, cunha mau no cesto lloutra no candil e subindo”. “Cada viaxe un solo cesto”. “Levaba un cesto a unha pousa arriba e volvía por outro. Despois levaba aquelo máis arriba e así iba subindo”. “Aquelo era unha esclavitú, non sei como estou vivo”.

No hay comentarios:

Publicar un comentario