Logo
de ter perdido a feixes votos rupturistas, de que gran parte da
mocidade optase por unha opción con apenas implantación en Galiza,
de que o bipartidismo resistise no noso país mellor que no resto do
Estado; logo de constatar que Galiza se comportou electoralmente como
as autonomías que non son “nacionalidades históricas”, as
análises electorais de AGE e BNG ofreceron pouco lugar á
esperanza. Ambas acusan a factores externos a súa caída
electoral. “Contra vento e maré mantivémonos” - sinalan -,
minimizando os erros propios e reproducindo esquemas de partidos do
réxime, de forzas políticas que pensan e falan en clave interna e
non do conxunto da sociedade.
A
respecto das eleccións europeas, dá a sensación de que tiñamos a
receita e os ingredientes, pero faltou audacia (e xenerosidade, e
altura de miras) para cociñar. De ter artellado unha fronte ampla
en Galiza que entendese a importancia dun método
participativo na conformación da candidatura e a intelixencia de
pensar as eleccións como plebiscito dun réxime cada
vez máis desacreditado -
cuestións ambas nas que acertou Anova na súa análise de setembro
de 2013
e que implementou Podemos a
nivel estatal -
teríanse acadado uns resultados magníficos,
sendo esa coalición
electoral a segunda
candidatura en apoios no
noso país. Cómpre aprender e cómpre que Anova e BNG
recoñezan que puxeron diante da oportunidade de ofrecer ilusión á
cidadanía a consecución dun escano “seguro” no Parlamento
Europeo; que asuman que, maioritariamente, non souberon ler o que
estaba a agromar na sociedade, sen darse conta de que non se pode
predecir o escenario electoral en claves anteriores ao 2011: se
estamos nun momento de descomposición do réxime xurídico-político
do Estado iso tradúcese no comportamento electoral, como xa
aprendimos co fenómeno AGE nas galegas de 2012 – ou como debéramos
de ter aprendido – (en serio só algunhas persoas intuímos que ía
haber un cataclismo electoral?). E todo isto non desluce o feito de
que Lidia Senra e Ana Miranda estando en Bruxelas
poden ser (e serán) unha ventá de
oportunidade para o proxecto común de
emancipación nacional do pobo galego.
Estamos
no momento en que se visualizou e interiorizou pola xente que é
posíbel a ruptura democrática. E nese escenario é suicida non
identificar o nacionalismo galego con esta, porque estamos no mesmo
lugar: no lugar da democracia, no lugar de decidir. Non podemos
permitir que cando o Estado saído da Transición está en
descomposición o pobo galego non teña forza organizada suficiente
para facer valer os seus dereitos nacionais, a semellanza de
outros pobos. O partido europeo xógase nos estados: na consecución
da soberanía popular por parte das nacións que sexan quen de
plantarse ante unha UE construída por arriba. O nacionalismo non
pode nin cometer o erro do 77 e ensimesmarse
nun país ideal que por sí propio pode liberarse do estado español
nin tampouco converterse en paternaire
a rebufo de estratexias de forzas federalistas.
Pero
xa pasou, “Marica non chores”, así que: facemos algo ou
deixámonos morrer como pobo? – e isto é literal, só hai que
analizar os datos demográficos do interior galego -.
Pois entón
renunciemos a que o nacionalismo galego –
emancipador e non chauvinista per se – quede
reservado a un espazo autorreferencial e deixemos de
pensar que esto é só unha cuestión “identitaria”, pois é un
proxecto dun pobo que quere existir como tal e decidir en todos os
eidos (a cuestión nacional no mesmo plano que a social, como xa
tiñamos aprendido). Medremos de vez e fuxamos das
enfermidades infantís que nos afectan: medo á mestizaxe,
totalitarismo, sectarismo, personalismos, rumoroloxía
infantiloide, postureo chupi-guai, dependencia
de poucas persoas, medo ás contradicións de gobernar,
cainismo, ranciada e unha nostalxia impotente de
supostos tempos mellores. Certo é que tamén temos virtudes, pero hoxe
trátase de espabilar...
Concretamente,
que podemos argallar?
-
Cómpre seguir a artellar redes na sociedade,
as de defensa da sanidade pública, do ensino, o feminismo – un dos
eidos onde o nacionalismo aprendeu a construír na diversidade -,
recuperando o asociacionismo veciñal, traballando en novas alternativas de vida
no rural, cohesionando a rede de “resistencia ao etnocidio” que
forman as asociacións e plataformas culturais, e, cuestión
fundamental, apostando máis decididamente polos medios de
comunicación propios e democráticos como as iniciativas que xa
abrollaron nestes últimos dous anos, e evitando que estas se
convirtan en altavoces de cadansúa parroquia nacionalista. En fin:
sociedade civil auto-organizada e que o nacionalismo
renuncie a ese afán totalizador sobre ela.
-
Unidade de acción puntual no Parlamento galego de
deputados e deputadas de esquerda na defensa de necesidades
básicas da maioría social galega. Diálogo e traballo
rigoroso e serio que visualice alternativas reais de goberno.
-
Traballar na loita social contra o Tratado de
Asociación Transatlántica de Investimento e Comercio,
tecendo alianzas con movementos sociais en Galiza, no estado e
Europa, informándonos e divulgando o que supón para a nosa vida, a
xeito do que o nacionalismo fixera cando o Tratado de Maastrich e que
supuxera un aumento de apoio social e electoral ao nacionalismo.
-
Reforzar o sindicalismo nacionalista combativo.
-
Evitar que o nacionalismo – as súas organizacións políticas e
sindicais e a súa presenza nas institucións - sexan unha rede
clientelar das distintas familias e se convirta nunha rede de
supervivencia popular.
-
Elaborar un programa concreto de goberno para a
Xunta de Galiza que busque transformar este país asolado polo
neoliberalismo, asumindo o reto de esgotar
ata o límite as competencias que ten a cativa autonomía para
poñer en marcha os sectores produtivos e reclamar
autogoberno real, identificando soberanía política con benestar
da maioría social.
-
Non gastar enerxías na estabilidade ou mesmo siquera na unidade
orgánica das organizacións políticas nacionalistas e deixar os
esforzos para o diálogo sinceiro e a unidade de acción
en cuestións concretas, para dar resposta ás necesidades da
maioría social por, para e con esa maioría social. Cada quen
dende a súa trincheira e tod*s na trincheira común.
-
Artellar candidaturas de unidade popular
nos municipios, con métodos participativos e
visión
nacionalista e rupturista co réxime, así como facer unha reflexión
sobre como poder transformar a realidade social dende os concellos
nun contexto de reforzamento das Deputacións e baleirado de
competencias municipais: un programa para salval un municipalismo
útil á maioría social, para formar gobernos municipais
anti-troika que prioricen as crecentes necesidades sociais e a
dinamización de economía alternativa,
aproveitando (e poñendo en valor) os exemplos que
xa temos no noso país. Menos “palestras” e máis debullar en común
solucións a problemas concretos: comecemos polas municipais de 2015!
Esta última aposta semella compartida por cada vez maior espectro de
militancia das organizacións rupturistas. Pero, ollo! Non se
trata de ningún xeito de aproveitar a onda social para “situarse”
e acadar concellalías – ben sabemos como o oportunismo inza nos
procesos caóticos e con expectativa de éxito a curto prazo -;
trátase de construír alternativas sólidas que permitan transformar
a realidade, por iso é necesario un desenvolvemento programático
serio do que se quere facer cos instrumentos dispoñíbeis municipais
– cada vez menos -.
Se
as cúpulas das forzas políticas galegas con vocación de mudar a
realidade social non son (somos) quen de abrir de vez as fiestras (e
facelo de verdade, non só con consignas simples autorreferenciais ou
con postureo cool) será a cidadanía organizada
quen o faga(mos) por elas e contra elas.
Sen
deixarnos levar nin pola inxenuidade nin pola desesperación de ver
terreo ermo - ou queimado - e actitudes intolerantes – e
intolerábeis -, o que cómpre é: programa de mínimos, rede social
diversa e autónoma, liderádegos plurais e capaces, respecto ás
normas e formas democráticas - cultura republicana en suma -,
traballo dende a base, humildade, xenerosidade, audacia, imaxinación
e feixes de paciencia e esperanza.
Semella
difícil, pero hai moito talento e enerxía non aproveitado por aí e
non somos poucas as que sabemos que, como Galicia, “o
nacionalismo pode ser outra cousa”.
Paula, xuño-2014.
