Un estudo revelaba hai días que o 60% das mozas reciben insultos e
ameazas machistas de parellas e amigos no teléfono móbil e que unha
parte delas considera que certo "control" é "normal" e síntoma de
preocupación e amor.
Así estamos no quinto ano da crise global: coa violencia que non para
- diminúen as denuncias, aumentan as agresións -, no seo dun sistema
que ten a violencia como garante da súa continuidade: a violencia dos
despexos de vivendas, a represión dos movementos sociais, a violencia de
cobrar 500 €... así como unha omnipresente cultura audiovisual que
presenta modelos de muller á medida dos estereotipos patriarcais. Terreo
abonado para que unha moza de 14 anos pense que se un rapaz se pon algo
violento é porque a quere, primeiro paso para chegar ás agresións e
asasinatos machistas entre adolescentes que nos golpearon este ano.
Non podemos rematar coa lacra social do terrorismo machista que mata
máis mulleres que calquera outra causa se non imos ás raiceiras fondas
onde esta se xesta: un sistema económico que nos relega ás mulleres a
unha posición subordinada, unha cultura que nos convirte en posesións e
obxectos.
Con motivo do 25 de novembro, Día Internacional pola Eliminación da Violencia Contra as Mulleres,
pídennos as camaradas de alén Miño un artigo para a fantástica revista A
Comuna e nós imos enviar un S. O. S., unha mesaxe de socorro pola
situación de acoso que vivimos as mulleres na Galiza e no Estado
Español, onde se conxugan varias ameazas que nos esmagan: os recortes
aos servizos sociais públicos, que afectan dobremente ás mulleres – ao
asumir estas maioritariamente os coidados -, a chapoda das políticas de
Igualdade e das axudas ás vítimas de violencia, o anuncio dunha
regresiva lei do aborto, unha lei de Educación antidemocrática...
De certo que, infelizmente, esta mesma guerra contra as mulleres a estades a sufrir en Portugal, coma en toda a Europa da troika,
pois, a crise – ou, por mellor dicir, estafa – serviu como coartada
para re-situarnos ás mulleres con máis crudeza no papel que o sistema
capitalista nos reserva: a reprodución da forza de traballo e a carga
sobre nós do mantemento e coidado das masas proletarias, suplindo co
noso esforzo os dereitos que o estado social en retirada abandona. Así, é
sobre as mulleres sobre as que recae o maior peso da atención a persoas
dependentes, as que suplen o recorte nos comedores escolares, as que
asumen os coidados a persoas enfermas ás que os inmorais recortes
sanitarios deixan na estacada – na Galiza estase a desmantelar a
Sanidade pública –, o que se vén a unir ás tarefas do fogar e ao coidado
de nenos e nenas, que seguen a ser ocupacións maioritariamente
femininas.
Por iso, ás feministas europeas non nos queda outra que unírmonos
contra esta ofensiva patriarcal, que é global, mais que adopta formas
comúns e específicas no noso continente. Por iso, a esquerda europea – e
con máis razón a dos estados do sul, a quen a arquitectura infernal do
euro nos ten reservado o papel de periferia – debemos aproveitar as
eleccións ao Parlamento Europeo do ano que vén para que, polo menos,
sirvan de altavoz da situación que vivimos as mulleres - e o colectivo
LGTB –: un retroceso brutal en condicións de vida, en dereitos e
liberdades en todo o continente.
Os comicios europeos de 2014 deben poñer na axenda política aquelo do
que sempre se fala en segundo lugar, aínda que afecte á metade da
humanidade: as macro-redes de tráfico de persoas e prostitución forzada,
o terrorismo machista, a pobreza que afecta en maior grao á poboación
feminina europea (un 25% das mulleres da UE-28 atópanse en risco de
exclusión social), as redes de pederastia e Europa como punto de onde
sae o turismo sexual, a inferior taxa de actividade, inferior
remuneración laboral e maior temporalidade (32% de taxa de emprego
parcial nas mulleres fronte ao 9% dos homes), o traballo feminino
precarizado e na economía sumerxida, a exclusión social das mulleres
discapacitadas e das mulleres anciás na envellecida Europa, os infernos
da anorexia e a bulimia inducidos pola "cultura" dos grandes medios, os
atentados plásticos contra o corpo das mulleres ou a posta en cuestión
dos dereitos sexuais e reprodutivos nos estados da UE. Este é o terreo
onde campa a violencia de xénero en Europa, a principal causa de morte
feminina.
Así, dende a Galiza, agardamos que esta pequena mensaxe de auxilio
inconexa sexa o inicio dunha ponte de sororidade coas feministas do sul
do Miño e que berremos xuntas no noso idioma común: nin sumisas, nin
escravas, mulleres libres e liberadas na Europa dos pobos!