ASEMBLEARISMO SEMPRE MÁIS

* Estas reflexións veñen a conto dun artigo do Raúl Asegurado de Compostela que é para ler e reler cincuenta veces antes do 28 e 29 de xaneiro de 2012.

Houbo xente que na asemblea do BNG do 2006 nos acusou de infantilismo a quen defendíamos o asemblearismo como cuestión central, pero o asemblearismo non se trata só de "poder votar nunha asemblea cada dous anos", senón dunha posición político-ideolóxica clara e profunda: a vontade de aglutinar a toda a xente, de xeito horizontal, no proceso de emancipación nacional dunha nación sin estado, unha emancipación que é social e persoal, tamén. E que emancipación persoal pode haber tratando á cidadanía-integrantes do BNG como menores de idade? Que emancipación social é a que non vai acompañada da autoconcienciación das clases explotadas, que esixe a participación directa destas, de todas as persoas, na toma de decisións colectivas?

É a hora histórica do exercicio directo da soberanía por parte da xente e, en todo o mundo, as organizacións que se reclaman emancipadoras non poden selo se no seu seo se dan relacións de dominación de calquera caste, como o é a delegación da soberanía cidadá, que é persoal e indelegable, ou a necesidade de que sexa concedido, permitido por algo ou alguén, o dereito a decidir mediante requisitos trampulleiros como ter que anotarse nun censo previo para poder acudir á Asemblea Nacional do BNG, na que a participación ten que ser, por definición, libre.

Na longa xeira de toma de consciencia que percorreu o ser humano chegouse á conclusión, por parte de distintos movementos, escolas de pensamento filosófico ou procesos de reflexión de persoas individuais, nos distintos momentos históricos de, digamos, "ilustración", de que a realización persoal do ser humano, en todas as súas facetas - ter cubertas as necesidades materiais básicas, poder desenvolver todas as capacidades intelectuais, o dereito á decisión sobre os ámbitos da propia vida, a capacidade de autoorganizarse para a defensa dos dereitos colectivos, etc - é un dereito inalienable, unha condición sine qua non do ser persoa, que, por vivir en sociedade, implica ser persoa-cidadá, unha capacidade que non é concedida, senón inherente, que non depende de ninguén nin de nada, senón que xa vén dada. 

Negar iso no seo dunha organización pretendidamente liberadora é matala de vez, pois supón negar a base de toda a concepción do ser humano como libre e tirar cos alicerces de todo o pensamento que podemos definir como de esquerdas dos últimos douscentos anos. E non é unha pose referirse aos longos procesos históricos porque, neste tempo de cambio dun sistema que xurdiu hai cincocentos anos podemos elixir construír un novo sistema sobre bases de liberdade ou sobre bases de tiranía. Iso é o que xogamos con cada escolla, por pequeno que pareza a nivel global o que poidamos facer no "país de Lilliput" que é Galiza e no "Lilliput do Lilliput" que é o BNG. 

Por certo, que os lilluputienses, como sempre nos lembra o Beiras, foron quen de amarrar a Gulliver.