24 may 2014

Algún día seremos grandes



Algún día seremos grandes.
Cando non rabiches por se visto camisola verde ou violeta e te preocupes só porque a leve, para que non pase frío e poida saír a xogar, seremos grandes.
Pensa no que che digo, porque só cando sexamos grandes nos deixarán ir ao cinema entre semana ou deixar as rodas da bici no asfalto.
Non é que vaia ser sinxelo, pois xa ninguén nos dirá se nos pasamos co azucre no iogur, nin nos lembrará da mantiña para os pés da cama. Pero seremos grandes e saberemos que alá cada quen, que a liberdade é o maior ben do ser humano.
Cando sexamos grandes rememoraremos con querencia a nosa nenez nas tardes morriñentas do outono, pero iso será só porque esquezamos o que doe ir quedando sen avoas ou que che pisen un pé os nenos abusóns da clase.
E, si, seguiremos pasando os domingos de inverno ao redor do lume argallando castelos de papel no aire, pero seremos grandes, que carai, seremos grandes.
Algún día seremos grandes.

* A foto é: Nenos, niños e ovos, de Xosé Castro (1962), e está collida dun artigo de Margarita Ledo Andión (aquí).

2 comentarios: